Een vriendin kwam op bezoek en gaf commentaar op de vage krassen op Elises hand. Elise lachte ze uit-“onhandig met de snoeischaar.” Maar toen de vriendin dichterbij kwam, siste Shadow, zijn vacht ging omhoog. Ze schrokken allebei van het geluid. Elise schepte het kitten weg en deed alsof ze kalm was, maar van binnen ging haar hartslag tekeer. Het geheim werd zwaarder.
Buren begonnen te fluisteren over vermiste vogels en konijnen. Elise vermeed hun blikken, biddend dat niemand zou raden dat de “kat” die in hun achtertuin rondzwierf verantwoordelijk was. Ze maakte de poten van Shadow vaker schoon en zag vage sporen van bloed. Als haar werd gevraagd of ze iets ongewoons had gemerkt, schudde ze haar hoofd, haar hart bonkte bij elke leugen.