Ons huis werd een oorlogsgebied vermomd als een gezin. De maaltijden waren gespannen, de gesprekken schaars, het lachen uitgestorven. Nora lachte minder; haar licht doofde onder de zwaarte. Toch verdween ze nog regelmatig, naar die andere wereld waar Graham wachtte. Wij bleven buiten.
Op een avond confronteerde Martin haar er rechtstreeks mee. “Is hij je vriendje?” Hij spuugde het laatste woord uit als gif. Nora deinsde terug als getroffen. “Nee,” fluisterde ze fel. “Zo niet.” Zijn handen sloegen op tafel. “Vertel ons dan wat het is!” Ze schudde haar hoofd, tranen welden op. “Dat kan ik niet. Nog niet.”