Bella volgde op een respectvolle afstand op zijn rondes, zwijgend tussen de schaduwen van de volière, het reptielenhuis en de lange gang die achter de leeuwenkooien liep. Het personeel merkte het op. “Je hebt er een vriendinnetje bij,” plaagde een van de verzorgers. Een andere schudde haar hoofd: “Je kent de regels, Ethan. Zwervers horen hier niet.”
Ethan deed alsof het hem niets kon schelen, maar hij redde restjes van zijn lunch, vouwde een oude deken op in de hoek van de kantine en liet een roestvrijstalen kom gevuld met water achter. Bella accepteerde elke vriendelijkheid zonder ophef, alsof ze haar hele leven had gewacht op een plek om thuis te horen. Ze was niet zoals andere zwerfhonden.