Op een avond, toen hij klaar was met het afsluiten van het leeuwenhok, zag Ethan Bella met haar neus tegen het glas gedrukt staan. Aan de andere kant tilde Amara, een van de leeuwinnen, haar hoofd op. Een hartslag lang keken de twee wezens – een wilde, een verdwaalde – elkaar aan. Toen knipperde Amara een keer, langzaam en weloverwogen, voordat ze haar hoofd weer op haar poten liet rusten.
Bella verroerde zich niet. Ze ademde alleen tegen het glas. Ethan stond achter haar, gevangen door de stilte van het moment. Het was niets, zei hij tegen zichzelf. Gewoon een hond die nieuwsgierig was naar geuren, gewoon een leeuwin die zich overgaf aan de stilte van het uur. Toch kon hij het gevoel niet van zich afschudden dat er iets tussen hen was overgegaan, zoals de vonk die overslaat wanneer twee vuurstenen elkaar in het donker raken.