Daisy ging liggen, kalm, stabiel. De welpen kropen instinctief naar haar toe en drukten hun kleine kopjes tegen haar warmte. Eén vond haar buik en sloot zich aan. Een ander nestelde zich tegen haar borst en luisterde naar haar hartslag. Zachary zakte in een stoel, verbaasd en gefascineerd. De natuur herschreef haar script vlak voor zijn neus.
Telkens als het zijn beurt was om de welpen te voeden, liet hij Daisy hen ontmoeten en bemoederen. Al snel vertrouwden de tijgerwelpen haar volledig. Zachary was blij dat hij op zijn instincten vertrouwde. Maar de grote vraag bleef: zouden de directeur en het personeel instemmen met deze vreemde regeling?