Op een middag vond Zachary Daisy opgekruld in het stro terwijl de welpen over haar oren buitelden. Ze beten onhandig in haar snuit en ze huffelde van ergernis. Met een scherpe blaf rolde ze hen op hun rug. Even leek de kinderkamer minder op een plaats om te overleven en meer op een speeltuin.
Een andere dag draafde Daisy trots over de vloer, met haar staart hoog. De welpen volgden in een wankele optocht, de strepen vervaagden terwijl ze achter haar aan klauterden. Bezoekers drukten zich tegen het glas, snakkend naar het schouwspel. Zachary lachte zachtjes en noemde het haar “koninklijke stoet” Daisy keek maar één keer achterom, alsof ze ze wilde tellen.