Bezoekers maakten al snel kennis met het spektakel. De rijen voor de poorten verdubbelden, kinderen drukten hun neus tegen het glas, ouders fluisterden vol ongeloof. “Een hond die tijgers opvoedt,” mompelden ze, terwijl ze foto’s maakten. De directeur van de dierentuin was blij met de drukte, hoewel hij mompelde over “aansprakelijkheid” Zachary bleef zich op Daisy concentreren, hij wist zeker dat niemand beter begreep wat er op het spel stond dan zij.
Terwijl steeds meer mensen feest vierden, was er ook onrust onder het personeel. Er werd gefluisterd dat het instinct zou doorbreken. Er werden stille weddenschappen afgesloten over wanneer het bloedig zou worden. Zachary droeg hun twijfels mee naar huis, allemaal zwaar op de borst. Hij vertrouwde Daisy, maar vertrouwen was geen pantser tegen elke eventualiteit. Op een dag kon er iets breken.