Tijdens het voeren merkte Zachary de verandering het meest. Vleesleveringen betekenden ooit speels gestuiter, maar nu gromden ze zachtjes in hun keel. Daisy duwde haar snuit toch naar binnen, duwde ze opzij en eiste haar recht op om als eerste te eten. Wonder boven wonder gaven ze toe. Het personeel achter glas werd ongerust: hoe lang zou het duren voordat instinct deze illusie zou verbrijzelen?
Bezoekers zagen alleen maar charme. Kinderen lachten toen de welpen Daisy’s staart achtervolgden, waarbij hun strepen in vlammen vervaagden. Ouders kirden over familiebanden die de soort overstijgen. Maar Zachary merkte de flitsen van het wilde instinct op: klauwen die dieper graven en beten die langer aanhouden. Hij forceerde glimlachen naar bezoekers, zelfs terwijl angst zich samenbalde in zijn maag.