De directeur eiste noodplannen. Versterkte omheiningen. Noodprotocollen. Zachary’s hartslag gonsde in zijn oren en Daisy’s beeld flitste door zijn hoofd – haar vertrouwen, haar onwankelbare zorg. Hij zwoer stilletjes voor zichzelf dat hij tot het laatst zou vechten voor haar bestwil.
Daisy was zich niet bewust van al het lawaai. Ze hoedde de welpen met geoefend geduld en krulde ze dicht tegen zich aan als de nacht viel. Zachary bleef soms na het einde van zijn dienst op zijn hurken zitten, net voorbij de barrière, kijkend naar de wonderbaarlijke familie. Hij voelde zich zowel bewaker als gevangene – toevertrouwd met een wonder, geketend aan de dreigende kwetsbaarheid ervan.