De media zwermden verder uit. Krantenkoppen schreeuwden over wonderen, terwijl sceptici het in scène zetten noemden. Journalisten smeekten om interviews. Zachary zweeg, omdat hij niet wilde afbreuk doen aan wat hij zag. Maar de aandacht maakte de schijnwerpers alleen maar strakker en versterkte elke uitglijder van een klauw of grom tot een potentiële catastrofe. Hij droeg het gewicht als een steen.
Op rustigere momenten vroeg Zachary zich af of Daisy begreep wat hij niet hardop kon zeggen. Dat de dagen van vrede geteld waren en dat liefde instinct maar zo lang kon wiegen. Maar elke keer als ze zich om haar kroost krulde, kalm en uitdagend, voelde hij een sprankje hoop dat sterker was dan zijn angst.