Zachary liep voor zonsopgang door de dierentuin, de wereld nog half slapend. Hij gaf de voorkeur aan deze uren, wanneer de kooien verstomden met de adem van de rustende dieren. Hij voelde zich altijd verantwoordelijk voor het comfort van elke gevangene. Op zo’n ochtend schrok hij van het geritsel bij de vuilnisbakken. Het was een wezen, klein, pezig en levend.
Eerst dacht hij aan een wasbeer. Maar toen zag hij een paar opgelichte amberkleurige ogen, aarzelend en toch uitdagend. Het was een hond, mager, de ribben waren zichtbaar en de vacht was gematteerd. Een zwerfhond. Ze bevroor, wachtend tot hij iets zou roepen of gooien. In plaats daarvan hurkte Zachary en stak een gehandschoende hand uit. Ze rende niet weg. Het verbaasde hem dat ze hem zo snel vertrouwde.