Zachary’s angst werd scherper toen Daisy struikelde na een ruwe speelsessie. Een welp was te hard gesprongen, waardoor ze opzij was geslagen. Ze gilde, stond snel op en ging weer rustig verder met kijken, maar Zachary’s handen trilden nog lang na. Hij besefte dat het moment waar iedereen bang voor was niet langer ver weg was, maar dichtbij kwam.
De andere bewaarders vermeden oogcontact als ze hem in de gangen passeerden. Hij hoorde ze mompelen: “Hij is verblind door sentiment.” “Als het lelijk wordt, is het zijn schuld.” Hun woorden staken omdat hij ze half geloofde. Maar elke keer dat Daisy met haar staart naar hem kwispelde, werd zijn vastberadenheid om haar niet van haar familie te scheiden nog groter.