Tijdens het voeren op een middag voelde Zachary de verschuiving. De welpen verdrongen zich om het vlees, laag gegrom galmde door de vloer. Daisy wurmde zich tussen hen in en snauwde tot ze zich terugtrokken. Hun ogen flikkerden van irritatie. Bezoekers klapten voor de “voorstelling”, terwijl Zachary zijn gal proefde, wetende dat ze bijna een grens hadden overschreden.
De directeur riep hem. “Het heeft te lang geduurd,” zei de man met een vinnige stem. “Eén ongeluk, één krantenkop en deze dierentuin stort in. Ze moeten gescheiden worden.” Zachary’s keel verstrakte. Hij vroeg om tijd. De directeur schudde zijn hoofd. “De natuur wacht niet. De verzekeringsmaatschappijen ook niet.” De beslissing was definitief.