Toen Zachary terugkeerde naar het verblijf, sprong Daisy verwachtingsvol naar voren, de welpen buitelden achter haar aan. Niemand van hen wist wat er zou komen. Zijn borstkas deed pijn toen hij hurkte om Daisy’s oren te strelen en haar warmte te onthouden. Ze likte zijn hand en kwispelde met haar staart. Hij fluisterde: “Het spijt me,” maar ze begreep het niet.
De nacht voor de definitieve scheiding kon Zachary niet slapen. Hij liep naar het verblijf, de regen benevelde zijn gezicht. Daisy lag opgekruld met de welpen, hun gestreepte lichamen rezen en vielen tegen het hare. De aanblik holde hem uit. Hij leunde tegen het glas en fluisterde: “Vergeef me,” alsof haar rustige ademhaling zou kunnen antwoorden.