Daisy zag er droeviger uit dan ooit. Haar eens zo heldere pas haperde en haar vacht werd dof. Ze speurde nog steeds de omheining af tijdens wandelingen, haar oren spitste zich bij tijgergebrul en haar staart kwispelde lichtjes. Elke keer rukte Zachary haar weg en fluisterde verontschuldigingen die ze niet kon verstaan. Haar ogen volgden het geluid nog lang daarna.
De welpen werden geleidelijk beesten. Hun spieren rimpelden onder hun gestreepte vacht, hun ogen waren hard en roofzuchtig. De verzorgers gingen voorzichtig met ze om en vermeden direct contact. Maar elke keer als Zachary de voergang binnenging, drukten de tijgers zich tegen de tralies, snuffelden en zochten. Hij vroeg zich af of ze zich Daisy nog herinnerden of dat hun katachtige instinct haar had gewist.