Vijf jaar gingen voorbij. Daisy leek stiller. Hoewel ze goed at en rustte, liep ze nu duidelijker mank. Zachary zat vaak naast haar kennel en krabde aan haar oren. In haar aanwezigheid liet hij anderen nooit toespelingen maken op de tijgers. Of ze het nu begreep of niet, de stilte voelde veiliger dan haar te herinneren aan wat er verloren was gegaan.
Toen hij langs het tijgerverblijf liep, merkte Zachary dingen op die anderen niet opmerkten. Het gerommel in de kelen van drie tijgers toen Daisy in de verte blafte. De manier waarop hun ogen hem langer volgden dan de rest van het personeel. Schaduwen van herinneringen flikkerden daar, maar hij weigerde ze te vertrouwen. Ze waren tenslotte verwilderd.