Het gebrul van de tijgers werd scherper naarmate de maanden vorderden en galmde als beschuldigingen over het terrein. Zachary deinsde telkens terug, hij hoorde geen dreiging maar verlangen. Het personeel deed het af als honger of agressie, maar hij wist wel beter. Ze riepen nog steeds om haar, hoewel jaren de afstand hadden vergroot.
Ook Daisy droeg haar verdriet met zich mee. Ze trok vaak tegen de riem tijdens hun wandelingen, haar neus kriebelde in de richting van de tijgerverblijven. Als Zachary haar weg rukte, keek ze over haar schouder terug, haar ogen wijd opengesperd en haar staart onzeker kwispelend. Het brak hem elke keer. Hij wist dat ze het zich herinnerde. Ze herinnerde het zich altijd.