Andere verzorgers spraken nu openlijk. “Ze zijn gevaarlijk, onvoorspelbaar. Het beste is om opnieuw te beginnen met een nieuw fokprogramma.” Zachary zat in stilte, woede opgesloten in zijn borstkas. Ze spraken over de tijgers als problemen, statistieken, niet als wezens die zich ooit als hulpeloze kinderen tegen Daisy’s vacht hadden gekruld.
De directeur bleef pragmatisch. “Het experiment diende zijn doel. Het trok mensenmassa’s en krantenkoppen. Maar sentimentaliteit hoort hier niet thuis. Tijgers moeten behandeld worden als tijgers.” Zachary wist dat het logisch was, maar toch voelde hij vaak een rilling van irritatie. Ze begrepen het niet. Dat hadden ze nooit gedaan. Alleen Daisy had het ooit echt geweten.