De dierentuin had een aantal duidelijke regels: zwerfhonden hoorden hier niet thuis. Maar toen de hond snuffelend naar voren sloop, wist Zachary dat hij op het punt stond die regel te overtreden. Uit zijn zak haalde hij een broodkorst die bedoeld was voor zijn eigen lunch. Voor een hond die zo duidelijk honger had, greep ze niet, maar nam ze het voorzichtig van hem over. Op dat moment wist Zachary dat ze een blijvertje was.
Dag na dag verscheen ze in de buurt van de personeelsingang, haar staart laag gekruld maar licht kwispelend. Hij begon restjes te sparen, soms een hele boterham. Al snel volgde ze hem op zijn rondes, glippend tussen de schaduwen van de behuizingen. De dierentuin werd van haar, onofficieel. Niemand, behalve een paar dieren, merkte het, en ze zouden het niet doorvertellen.