De media kreeg lucht. Krantenkoppen laaiden op: “Tijgers te gevaarlijk?” “Wonder dierentuin wordt dodelijk?” Demonstranten verzamelden zich buiten de poorten, zwaaiden met borden en scandeerden over wreedheid en gevaar. Zachary vermeed de camera’s, begroef zich in zijn karweitjes, zijn gezicht vertrokken. Elk gebrul uit het verblijf leek nu versterkt en voedde de storm die hen omringde.
Nacht na nacht liep hij over het terrein en pauzeerde bij het tijgerverblijf. Hun ogen glommen door de tralies en volgden hem met een verontrustende focus. Hij stond daar, zijn adem stokte in de koude lucht en voelde het gewicht van de onvermijdelijkheid op zich drukken. Er kwam iets aan. Hij kon niet beslissen of het genade of onheil was.