Een van de enorme tijgers liep los in de gang, zijn spieren golvend, zijn ogen fel van verwarring. Het personeel haastte zich, verdovingsgeweren trilden in hun handen. De directeur blafte bevelen. Zachary’s borstkas klemde van angst – niet voor zichzelf, maar voor wat dit zou betekenen. Eén verkeerde beweging en de dieren zouden het nooit overleven.
Voordat hij kon reageren, klonk er een geblaf. Daisy, trager van leeftijd maar nog steeds woest, was uit haar kennel ontsnapt. Ze draafde in zicht, met stijve staart en gespitste oren, Zachary’s wanhopige schreeuw negerend. Hijgde door de staf toen ze naar de losgeslagen tijger toe kroop.