Zachary’s hart ging tekeer. Elk instinct schreeuwde rampspoed uit. De tijger liet zijn lichaam zakken, zijn spieren gespannen, zijn kaken gespreid. Het personeel hief de geweren, de vingers strak op de trekkers. Zachary schreeuwde: “Niet schieten!” Zijn stem kraakte, heen en weer geslingerd tussen autoriteit en smeekbede. De scène hing stil – hond, tijger en mensen bevroren in een onmogelijk tafereel.
Toen ontvouwde het onmogelijke zich. De tijger liet een laag, rommelend geluid horen, dat geen brullen of grommen was, maar iets diepers. Daisy kwispelde met haar staart en stapte dichterbij, haar neus trilde. De massieve kat liet zijn kop zakken en drukte zijn snuit tegen haar zij. De geweren trilden. Iemand achter Zachary snikte.