Zachary noemde haar Daisy. Een eenvoudige naam, passend bij haar zachte, rustige aard. Daisy leerde zijn tempo, zijn patronen en het stille geduld waarmee hij werkte. Ze blafte nooit en deinsde nooit terug voor de grotere dieren. Ze keek toe met haar ernstige ogen. Soms zweerde hij dat ze meer begreep dan mensen aan dieren dachten.
Andere verzorgers plaagden hem. “Heb je een hulpje?” lachten ze dan. Zachary haalde zijn schouders op en deed alsof het hem niets deed. Van binnen koesterde hij het gezelschap. Daisy was de perfecte partner. Ze volgde gewoon, loyaal op een manier die hij niet kon beschrijven. Na sluitingstijd bleef hij soms hangen voor haar gezelschap.