Toen het ochtendlicht over de dierentuin scheen, vonden de verzorgers Daisy rustend net buiten het verblijf, de tijgers dicht tegen de tralies gedrukt alsof ze niet uit elkaar wilden gaan. Geen drama markeerde de scheiding deze keer. Het was zacht en onvermijdelijk, als het afsluiten van een hoofdstuk dat lang geleden geschreven was.
Binnen enkele weken nam Daisy’s kracht voorgoed af. Op een avond ging ze liggen en stond niet meer op. Zachary knielde naast haar met tranen over zijn wangen, maar haar gezicht was kalm. Het was alsof ze had gewacht, volgehouden tot ze haar kinderen weer kon zien, en toen had losgelaten.