Op een stormachtige nacht begon de tijgerin te bevallen en Zachary stond met gebalde vuisten toe te kijken hoe de dierenartsen te werk gingen. Bij zonsopgang lagen er drie fragiele welpen in een bundel gestreepte vacht. De opluchting was groot, maar versplinterde even later. De moeder overleefde het niet, haar lichaam bewoog niet ondanks elke poging.
Een zware stilte verspreidde zich door de gangen. Pasgeboren tijgers overleven zelden zonder hun moeder. Zachary wist het, iedereen wist het. Ze waren te teer, te afhankelijk en de handen van de staf waren onhandige vervangers van het ontwerp van de natuur. Hij leunde tegen het koude glas, keek naar de kleine borstkasjes die op en neer gingen en vreesde al het ergste.