Maria had geen antwoord. Nog niet. Maar ze wist één ding heel zeker: De olifanten waren niet het probleem. Ze reageerden op een probleem. En wat het ook was… het was direct onder die gebarricadeerde grond.
Maria stapte voorzichtig langs het hek, haar hand rustte op de reling terwijl ze zich een weg naar binnen baande. “Het is goed, meisje,” mompelde ze. “Ik ben hier niet om je lastig te vallen.” Even leek het erop dat Lila haar dichterbij zou laten komen. De oren van de matriarch spitsten, haar massieve gestalte was zo stil als steen.