Maria zette nog een langzame stap en Lila hief plotseling haar hoofd hoog op, haar oren wijd uitgespreid, haar slurf naar boven gekruld in een scherpe, gebiedende blik. Een diep, rollend gerommel trilde door haar borstkas, het soort dat stop betekende. Het soort dat betekende: zet geen stap meer. Maria bevroor.
Lila zette één weloverwogen stap naar voren en plaatste zich precies tussen Maria en de gebarricadeerde hoek. Haar slurf zakte naar beneden en veegde de grond in een stijve, waarschuwende boog. Geen zwaai. Geen dreigende aanval. Een lijn getrokken in het zand. “Ik hoor je,” fluisterde Maria, terwijl ze beide handen iets optilde en een stap achteruit deed.