Geen slangen, geen gewonde dieren, geen losse bedrading. De camera’s boven haar lieten niets ongewoons zien. De andere olifanten leken helemaal niets te merken. Maar Lila bleef staan, haar ogen gesloten, haar houding gespannen. Een klein draadje onbehagen baande zich een weg door Maria’s borstkas.
Ze had olifanten al eerder op hun hoede gezien, voor stormen, voor onbekende geuren, maar dit voelde anders. Te weloverwogen. Te stil. Ze maakte een notitie om Lila morgenvroeg in de gaten te houden. Maar toen ze wegliep, kreeg Maria het gevoel dat dit niet zomaar een voorbijgaande bui was.