Dezelfde houding. Dezelfde stilte. Dezelfde onwrikbare blik op hetzelfde stukje grond. Maria pauzeerde met haar sleutels tot halverwege de grendel van het hek. “Oké… dat is geen toeval,” mompelde ze. Ze ging langzaam de habitat binnen, om de anderen niet te laten schrikken.
De olifantenstier kwam als eerste op haar af, gniffelde zachtjes en gaf een duwtje tegen haar arm. Hij leek ontspannen genoeg, maar hij kwam niet in de buurt van Lila. Geen van hen deed dat. Het was alsof er een onzichtbare lijn om die hoek was getrokken.