Cassandra kneep zachtjes in haar schouder en bood troost. “Je bent overweldigd, Natalie, maar er moet een logische verklaring voor dit alles zijn. Je moet met hem praten. Misschien weet hij iets dat dit kan verklaren.”
Voordat Natalie kon reageren, duwde Jess haar terug het gangpad op. “Ik ga met je mee,” zei ze geruststellend. Natalie was dankbaar voor de steun, want ze had geen idee wat ze moest doen. Met een nerveuze glimlach hurkte ze naast de mysterieuze passagier. Ze staarde naar zijn gezicht en probeerde woorden te vinden, maar er kwam geen geluid uit. Ze kon alleen maar staren naar de man die het gezicht van haar overleden vader droeg.