Eenmaal bij het huis aangekomen, drukte ze ongeduldig op de deurbel. Na een paar seconden deed mevrouw Garcia de deur met open armen open en nodigde haar uit voor een knuffel. “Het spijt me dat ik u zo laat nog stoor, oma,” begon Natalie. “Maar ik moet met u praten over iets belangrijks.” Ze kwam meteen ter zake.
Mevrouw Garcia glimlachte hartelijk en verzekerde Natalie dat ze nooit stoorde. “Ik heb net koekjes gebakken,” zei ze met een vleugje verdriet, “de koekjes waar Winston vroeger zo dol op was.” Natalie leefde mee met de pijn van mevrouw Garcia, wetende dat ze nog steeds rouwde om haar zoon. Met moeite schraapte Natalie haar keel en haalde diep adem.