Elke stap voelde zwaarder dan de vorige. De kleinere beer bleef nu achter haar en hield haar ingesloten. De geluiden uit de stad namen af tot er niets anders was dan bomen voor haar en stilte achter haar. Paniek kroop over haar ruggengraat. Waar brengen ze me naartoe? dacht ze. Wat als ik nooit meer naar buiten kom?
Ze wierp nog een laatste blik op het busstation, de normale wereld buiten het bos voelde al als een verre herinnering. De beren liepen rustig verder en Evelyn volgde hen stap voor stap, dieper het bos in. Het bos slokte haar helemaal op. Met elke stap werd het verre geluid van de stad zwakker, tot het helemaal verdween.