Het terrein veranderde subtiel, steeg en dook onder haar voeten. Ze struikelde een paar keer en greep zich vast aan laaghangende takken voor steun. De beren stopten nooit om te wachten, maar ze lieten haar ook niet achter. Hun tempo was veeleisend, doelgericht. En toch… leken ze niet verdwaald. Die gedachte verkilde haar. Ze wisten precies waar ze naartoe gingen.
Na weer een lange stilte verzamelde Evelyn de moed om weer te spreken – deze keer tegen de beren. “Waar brengen jullie me naartoe?” vroeg ze zachtjes, haar stem nauwelijks meer dan een fluistering. Natuurlijk verwachtte ze geen antwoord. Maar de kleinere beer – bijna als antwoord – pauzeerde, draaide zijn kop een beetje en gaf een lage grom voordat hij verder liep.