Evelyn stapte naar voren en hurkte ernaast. De beren stonden stil achter haar, bemoeiden zich er niet mee, maar keken goed. Het was onmiskenbaar een mannenschoen. Stevig, outdoor. Ernaast, gedeeltelijk begraven onder dennennaalden, lag een verfrommelde verpakking van een energiereep. Het bos was begonnen het terug te winnen, maar het lag er nog niet zo lang.
Iemand was hier geweest. Onlangs. Evelyn stond langzaam op en keek naar de beren. “Is dit wat je wilde dat ik zou vinden?” De kleinere beer gromde zachtjes. Ze kwamen weer in beweging. Ze volgde. Al snel begon het bos weer te veranderen – subtiel maar onmiskenbaar. De bomen werden dunner en de lucht werd kouder. De stilte werd dieper.