Dit zou het kunnen zijn. Het enige wat niemand anders heeft vastgelegd. Als ik dit op film kan krijgen…” Het bericht stopte daar, het eindigde abrupt midden in de zin. Evelyn keek op van haar dagboek, haar gedachten tolden. De moeder? Witte vacht? En plotseling begreep ze het. Haar ogen draaiden langzaam naar de beren aan de rand van de open plek. Ze leidden haar niet zomaar.
Ze leidden haar hierheen. Naar dit. Naar hem. De grote beer zat roerloos en keek naar haar met onleesbare ogen. De kleinere, nu duidelijk de moeder, stapte iets naar voren, haar blik verschuivend van Evelyn naar het kamp en weer terug. Ze slaakte een zachte puf, bijna gepijnigd. Evelyn stond op, haar hart bonkte.