Een andere toonde een diagram van het bos, cirkels in rood getekend rond vermoedelijke berenholen, voederplekken, paden. Evelyns maag verstrakte. “Ze begrijpen het niet. Dit gaat niet over hen pijn doen. Dit gaat over nalatenschap. Als ik dit vastleg – op camera, op film – verandert alles.” Ze sloeg een andere bladzijde om. “Ik heb de eerste opstelling bij de open plek gezet. De bewegingssensor werkt.
Ik heb goede beelden van de zeug alleen. Het jong is voorzichtiger. Maar ik krijg hem wel. Vroeg of laat komt het in beeld.” Evelyn keek scherp op. De open plek. Was het dichtbij? Zou de camera er nog zijn? De volgende pagina’s gaven antwoord. Gedetailleerde lijsten van apparatuur. Opmerkingen over de plaatsing. GPS coördinaten. Zelfs schetsen van vallen – niet te hard, beweerde hij in de kantlijn.