Toen trok hij zich met bonzend hart terug om vanuit de veiligheid van zijn huis toe te kijken. Terwijl hij door het raam keek, bereikte Alan’s ongerustheid een hoogtepunt toen hij de kat observeerde. Hij had zich niet bewogen, nog steeds beschermend over zijn verborgen lading gebogen. Twijfel knaagde aan hem – had hij weer gefaald?
De minuten duurden lang en voelden aan als een eeuwigheid terwijl de sneeuw steeds woester om hen heen dwarrelde. Maar toen viel Alan een kleine beweging op. De kop van de kat ging iets omhoog, zijn neusgaten flitsten toen hij de lucht opsnoof, de geur van de worsten eindelijk tot hem doorgedrongen.