Langzaam, voorzichtig, stapte hij naar voren, gedreven door honger. Hij greep de eerste vis, kauwde gretig en pauzeerde toen om de situatie in te schatten. Beetje bij beetje volgde de kat het spoor, zijn bewegingen voorzichtig en weloverwogen.
Alan keek met ingehouden adem toe en voelde een mengeling van opluchting en spanning toen de kat elk stukje tonijn opat. Het dier leek met elke hap brutaler te worden, de lokroep van het eten overstemde zijn aanvankelijke voorzichtigheid.