Raymond wierp een blik terug in de richting van het huis. De wind was nog harder gaan waaien, waardoor kringen sneeuw rond zijn laarzen dwarrelden. Dit dier zou het niet lang meer volhouden, niet op deze manier. Toch was er iets aan de manier waarop het bleef staan, zelfs nu, dat hem verontrustte.
Alsof het wachtte. Of iets bewaakte. Hij schudde de gedachte van zich af. Nee, gewoon een varken, waarschijnlijk ergens uit ontsnapt. Koud, zwak, te moe om te rennen. Dat was alles. Maar de twijfel bleef. Raymond zette een laatste stap, nu dichtbij genoeg om de oppervlakkige ademhaling van het varken te horen.