Hij begon dingen te horen, deuren die zachtjes dichtgingen, voetstappen op de trap. Soms werd hij wakker met het idee dat ze naast hem lag, het kussen ingedeukt alsof ze net was opgestaan. Hij fluisterde haar naam in het donker en wachtte op een antwoord dat nooit kwam. De stilte had geleerd met hem te spotten.
Weken later huurde hij twee privédetectives in om de zaak te onderzoeken. De ene stopte na een maand; de andere stuurde foto’s van elke vrouw met haar lichaamsbouw die in nabijgelegen steden was gezien. Geen enkele was van haar. Hij drukte toch vermissingsposters af, hoewel hij er een hekel aan had om zijn eigen gezicht naast dat van haar op het nieuws te zien.