Rowan ging naar de politie, maar ze boden weinig hulp. Zonder bewijs van een misdrijf, konden ze het bericht alleen registreren als intimidatie en adviseren voorzichtig te zijn. Hun onverschilligheid frustreerde hem, maar het verduidelijkte ook iets verontrustends: welke dreiging de Drietand ook omringde, hij zou het helemaal alleen moeten doen.
Vastbesloten om het spoor toch te volgen, besloot hij de volgende ochtend het afgestempelde adres te bezoeken. Het was een vervallen pakhuis in de buurt van de verlaten dokken – gedeeltelijk ingestort, omheind en informeel gemarkeerd als gevaarlijk door iedereen die waarde hechtte aan hun veiligheid. Rowan voelde zich ertoe aangetrokken, ondanks elk verstandig instinct.