Eerst nam hij aan dat het puin was, misschien een oude balk of een tuigage dat door de storm was losgescheurd. Maar door de gebogen vorm en het zware pantser van zeepokken leek het op een enorme schelp. Nieuwsgierig en voorzichtig haalde hij het met een grom aan boord, niet wetende dat het object alles wat hij tot dan toe geloofde in twijfel zou trekken.
Rowan knielde weer over het voorwerp en tikte zachtjes op de naad. Iets verschoof van binnen – een zwak gerinkel bevestigde de verborgen inhoud. Zijn maag verstrakte. Hij pakte een platkop gereedschap, schoof het onder de opening, en wrikte met langzame, regelmatige druk, bang dat de kleinste kracht zou kunnen beschadigen wat er binnenin was verzegeld.