Agent Emmanuel “Manny” Hart verwachtte geen beweging in de vuilnishoop, alleen het vertrouwde ruisen van de wind in het steegje waar hij elke slapeloze nacht liep. Maar vanavond verschoof er iets onder het gebroken karton, snel en opzettelijk. Zijn hartslag sprong op toen hij dichterbij stapte, de zaklamp trillend in zijn hand.
Een laag gegrom rolde uit de schaduwen en deed hem verstijven. Twee gele ogen glinsterden tussen plastic zakken – een dier dat laag gehurkt zat, gebogen over iets dat verborgen was. Manny’s instincten waarschuwden voor gevaar, maar het trillen van het beest liet hem even stilstaan.
Hij liet de balk langzaam centimeter voor centimeter zakken tot hij een kleine, bleke hand ving die onder het afval vandaan stak. Manny’s adem stokte in zijn longen. De hond stond over een klein kind gebogen, onbeweeglijk en ijskoud. Zijn ergste vermoeden kwam meteen in hem op: iemand had hier een kind achtergelaten!