Manny stapte voorzichtig naar voren en hield zijn stem laag en onbedreigend terwijl hij zichzelf voorstelde. Hij deed geen poging om de kloof tussen hen te dichten, zodat de hond als barrière kon blijven fungeren. Hij vertelde haar zachtjes dat ze veilig was, dat niemand hier haar pijn zou doen of haar ergens toe zou dwingen.
Ze reageerde niet en greep alleen de vacht van de hond zo stevig vast dat haar kleine handen trilden. Haar blik bleef naar beneden gericht, alsof de grond veiliger voelde dan iemands ogen te ontmoeten. Elk geschuifel in de gang deed haar schouders deinzen, haar lichaam verstrakte alsof ze een plotselinge klap verwachtte.