De volgende dagen bezocht Manny het meisje, Mia, kort, waarbij hij haar altijd het tempo liet bepalen. Door middel van aarzelende fragmenten begon ze stukjes van haar verhaal te onthullen in zachte, bevende zinnen die als geheimen werden vrijgegeven. Ze sprak alsof alles wat ze had doorstaan nog steeds dichtbij genoeg leefde om aan te raken en haar weer kon opslokken.
Uiteindelijk legde ze uit dat “Max” helemaal niet de hond was. Max was haar oudere pleegbroer, degene die haar probeerde te beschermen toen het thuis beangstigend werd. Haar stem verzachtte toen ze zijn naam uitsprak, met zowel verlangen als bezorgdheid, alsof ze bang was dat ze hem voor altijd zou verliezen als ze zich zijn naam herinnerde.