Ze onthulde dat hun pleegvader een man genaamd Derrick Vale was, wiens humeur zonder waarschuwing uitbarstte. Max leidde hem af door tussen Vale en de jongere kinderen te gaan staan. Ze zei het als een geoefende waarheid, iets dat zij en Max in stilte hadden herhaald – een overlevingsritme dat ze al lang voordat ze bij Manny terecht kwam had geleerd.
Sommige nachten schreeuwde Vale zo hard dat zelfs de hond van de buren non-stop blafte, alsof hij het geschreeuw probeerde te overstemmen. Het meisje verstopte zich dan onder haar deken terwijl Max met zijn kleine gewicht de deur dichthield. Manny kon zich de terreur in die nachten voorstellen, angst die routine werd voor twee kinderen alleen.