Ze bleef achterom kijken, wachtend tot het silhouet van Max uit de duisternis tevoorschijn zou komen. Telkens als ze keek, bleef de ruimte achter haar leeg, hoop opslokkend. De hond rukte haar vooruit, spoorde haar aan om verder te gaan. Maar de afwezigheid van Max’ voetstappen achtervolgde haar bij elke ademhaling die ze in haar pijnlijke longen dwong.
Tranen vulden haar ogen toen ze zich Max’ laatste woorden herinnerde: “Als er iets gebeurt, volg de hond.” Het had toen niet als een afscheid gevoeld, maar nu weerklonk het als een afscheid. Ze besefte dat Max haar had voorbereid op een ontsnapping, dat hij zijn eigen veiligheid had opgeofferd zodat zij iemand zou kunnen bereiken die kon helpen.