Manny’s maag draaide zich om. Max kon nog steeds daarbuiten zijn – gewond, ondergedoken en doodsbang. Of het alternatief, de duistere mogelijkheid die Manny weigerde hardop te verwoorden, drukte zich tegen zijn gedachten. Hoe dan ook, de jongen was niet zomaar verdwenen. Er was iets gebeurd en Vale wilde er wanhopig voor zorgen dat niemand ooit zou ontdekken wat het was.
De hond, die stilletjes was meegebracht voor deze onofficiële zoektocht, snuffelde aan de grond en rukte dringend in de richting van het bos achter het landgoed. Zijn urgentie was onmiskenbaar. Manny’s hartslag versnelde. Het dier had een bekende geur opgevangen die hen naar de vermiste jongen zou kunnen leiden.