Verse sneeuwval bestrooide de grond, maar daaronder zag Manny vage voetafdrukken die dieper het bos in leidden. Het waren lichtere, ongelijke passen die duidden op uitputting of verwondingen. Hij hurkte en trok ze na met gehandschoende vingers, terwijl hij zich een jongen voorstelde die in zijn eentje door de ijskoude duisternis strompelde.
De hond jankte zachtjes en duwde tegen een holle boomstam. Manny knielde om naar binnen te kijken. Daar, half verborgen tussen dode bladeren, lagen een oude schoenveter en een klein opgevouwen stukje papier. Zijn hartslag klopte in zijn oren toen hij naar binnen reikte en met zijn vingers over de koude bast streek die de kostbare aanwijzing omringde.