Het kleine meisje reageerde niet toen Manny haar riep, zelfs geen spiertje – alleen een vage trilling met haar vingers. Haar lippen waren angstaanjagend blauw. Ze sliep niet. Ze was aan het wegglijden.
Toen Manny zich te snel naar voren stak, sloeg de hond in paniek toe. Manny bevroor, liet het dier aan de mouw van zijn jas snuffelen, liet het zijn warmte voelen. De spanning nam geleidelijk af, ontdooide met een hartslag per keer.